کرونا را چگونه شکست دادین
کرونا را چگونه شکست دادین
فکرش را بکن؛
کرونا که بارش را بست و همه چیز به روال عادی‌اش برگشت؛
چه کیفی می‌دهد همه چیز...
انگار که اصحابِ کهف از غار و از خوابِ سیصدساله برگشته‌باشند و راه افتاده‌باشند توی شهر...
همه، جورِ دیگری به‌هم نگاه می‌کنند جور دیگری قدر همه چیز را می‌دانند
همه‌چیز دوست‌داشتنی و لذت‌بخش خواهد بود،
حتی تماشای عبور آدم‌ها، تماشای برگ‌های سبز روی درخت‌ها،
لمس دیوارهای آجری خانه‌ها،
حرف زدن بدون هراس با آدم‌ها،
حتی مهر ورزی‌ها و به آغوش کشیدن‌ها...
من که راه خواهم افتاد
رهایی را با تک‌تک سلول‌های وجودم نفس خواهم‌کشید و تمام آدم‌هایی که مقابل راهم قرار بگیرند را
در آغوش خواهم کشید
چون با تمام علاقه‌ای که به کنج‌های دنج داشتم
تازه فهمیده‌ام بدون آدم‌ها
دنیا چقدر جای مزخرفی‌ست.
تازه فهمیده‌ام خلوت و تنهایی زمانی لذت‌بخش است که انتخابی باشد
نه اجباری، کوتاه باشد نه ادامه‌دار...
دوست دارم از این درد که برگشتیم هم با خودمان و هم با زمین و آسمان و حیوانات مهربان‌تر باشیم.
دوست دارم از دلِ زمین بیرون بیاوریم این کدورت هزارساله را و دوباره اعتمادش را به گونه‌ی خودمان جلب کنیم.
دوست دارم این‌بار درد، از ما آدم‌های بهتری بسازد.
مهربان‌تر، با گذشت‌تر و عاقل‌تر...
دوست دارم نذر کنیم اگر از این درد مزمن به سلامت عبور کردیم،
هر کداممان یک درخت بکاریم،
گاهی به آن سر بزنیم و مراقبش باشیم،
که هر بار نگاهش کردیم یادمان بیفتد عهد دیرینه‌مان با مادر طبیعت را..
که یادمان بماند شبیه قبل اگر رفتار کنیم،
جدی‌تر از امروز محکومیم به نابودی، که یادمان بماند این سیاره،
همه چیزِ ماست و باید مراقبش باشیم.
فکرش را بکن ویروس‌ها بارشان را بسته‌اند، ما مانده‌ایم و آسمانی که دوباره آبی‌ست،
زمینی که سبز شده و بهای تلخ و سنگینی که برای این تلنگر پرداخته‌ایم.
ما حق نداریم شبیه قبل رفتار کنیم، ما حق نداریم دوباره ریه‌های زمین را سیاه کنیم و به پیکره‌اش زخم بزنیم،
این‌بار دو انتخاب بیشتر نداریم؛ یا خوب می‌شویم، یا نابود می‌شویم...
فکرش را بکن، ویروس‌ها رفته‌اند و یک یادداشت برای ما گذاشته‌اند که
"ما رفتیم، این شما و این مادرتان زمین،
به تمام مقدساتتان قسم که خم به ابرویش بیاورید،
بر می‌گردیم..."
این روزها درگیر این ویروس بد هستیم و توی خانه با دختر جان و همسر جان سرگرم و روزهای خیلی خوبی در کنار هم داشتبم همراه با دلتنگی دوستان و اقوام که فقط دوری از اونها ما را اذیت میکنه وگرنه یه فرصت خیلی خوب بود که با هم ۳ تایی تمام طول روز پیش هم باشیم
️
روزهای کرونایی ما و عید نوروز ۹۹ ما اینجوری گذشت
دخترم اولین روزهای کرونا برای باباش جشن روز پدر گرفت
دخترم اولین قلکش شکست یه حس خیلی خوب تجربه کرد️
لباسهای مامان دوز
مامان دوز
کرونا را چگونه شکست دادین
کرونا که بارش را بست و همه چیز به روال عادی‌اش برگشت؛
چه کیفی می‌دهد همه چیز...
انگار که اصحابِ کهف از غار و از خوابِ سیصدساله برگشته‌باشند و راه افتاده‌باشند توی شهر...
همه، جورِ دیگری به‌هم نگاه می‌کنند جور دیگری قدر همه چیز را می‌دانند
همه‌چیز دوست‌داشتنی و لذت‌بخش خواهد بود،
حتی تماشای عبور آدم‌ها، تماشای برگ‌های سبز روی درخت‌ها،
لمس دیوارهای آجری خانه‌ها،
حرف زدن بدون هراس با آدم‌ها،
حتی مهر ورزی‌ها و به آغوش کشیدن‌ها...
من که راه خواهم افتاد
رهایی را با تک‌تک سلول‌های وجودم نفس خواهم‌کشید و تمام آدم‌هایی که مقابل راهم قرار بگیرند را
در آغوش خواهم کشید
چون با تمام علاقه‌ای که به کنج‌های دنج داشتم
تازه فهمیده‌ام بدون آدم‌ها
دنیا چقدر جای مزخرفی‌ست.
تازه فهمیده‌ام خلوت و تنهایی زمانی لذت‌بخش است که انتخابی باشد
نه اجباری، کوتاه باشد نه ادامه‌دار...
دوست دارم از این درد که برگشتیم هم با خودمان و هم با زمین و آسمان و حیوانات مهربان‌تر باشیم.
دوست دارم از دلِ زمین بیرون بیاوریم این کدورت هزارساله را و دوباره اعتمادش را به گونه‌ی خودمان جلب کنیم.
دوست دارم این‌بار درد، از ما آدم‌های بهتری بسازد.
مهربان‌تر، با گذشت‌تر و عاقل‌تر...
دوست دارم نذر کنیم اگر از این درد مزمن به سلامت عبور کردیم،
هر کداممان یک درخت بکاریم،
گاهی به آن سر بزنیم و مراقبش باشیم،
که هر بار نگاهش کردیم یادمان بیفتد عهد دیرینه‌مان با مادر طبیعت را..
که یادمان بماند شبیه قبل اگر رفتار کنیم،
جدی‌تر از امروز محکومیم به نابودی، که یادمان بماند این سیاره،
همه چیزِ ماست و باید مراقبش باشیم.
فکرش را بکن ویروس‌ها بارشان را بسته‌اند، ما مانده‌ایم و آسمانی که دوباره آبی‌ست،
زمینی که سبز شده و بهای تلخ و سنگینی که برای این تلنگر پرداخته‌ایم.
ما حق نداریم شبیه قبل رفتار کنیم، ما حق نداریم دوباره ریه‌های زمین را سیاه کنیم و به پیکره‌اش زخم بزنیم،
این‌بار دو انتخاب بیشتر نداریم؛ یا خوب می‌شویم، یا نابود می‌شویم...
فکرش را بکن، ویروس‌ها رفته‌اند و یک یادداشت برای ما گذاشته‌اند که
"ما رفتیم، این شما و این مادرتان زمین،
به تمام مقدساتتان قسم که خم به ابرویش بیاورید،
بر می‌گردیم..."
این روزها درگیر این ویروس بد هستیم و توی خانه با دختر جان و همسر جان سرگرم و روزهای خیلی خوبی در کنار هم داشتبم همراه با دلتنگی دوستان و اقوام که فقط دوری از اونها ما را اذیت میکنه وگرنه یه فرصت خیلی خوب بود که با هم ۳ تایی تمام طول روز پیش هم باشیم
️
روزهای کرونایی ما و عید نوروز ۹۹ ما اینجوری گذشت
دخترم اولین روزهای کرونا برای باباش جشن روز پدر گرفت
دخترم اولین قلکش شکست یه حس خیلی خوب تجربه کرد
️لباسهای مامان دوز
مامان دوز
کرونا را چگونه شکست دادین
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
